کشف یک سیاره مشابه زمین که احتمالا از آب و سنگ تشکیل شده و اتمسفر دارد، امیدهایی تازه برای یافتن حیات در کهکشان پدید آورده است. حجم این سیاره 19 برابر زمین است، اما تنها 6.5 بار از زمین سنگین‌تر است. این مسئله باعث شده که این سیاره به اولین گزینه لیست سیاره‌های قابل حیات تبدیل شود.
این سیاره اولین ابرزمینی است که اتمسفر دارد و احتمال بالایی وجود دارد که روی سطح آن آب نیز وجود داشته باشد. ابرزمین به سیاره‌هایی گفته می‌شود که از زمین بزرگ‌تر و از سیاره‌های گازی کوچک‌ترند. این ابرزمین در مقایسه با سایر سیاره‌هایی که در یک منظومه شمسی واقع شده‌اند، بسیار به زمین شبیه‌تر است. جالب این‌جاست که ستاره‌شناسان این سیاره را با یک تلسکوپ کاملا معمولی و آماتوری پیدا کرده‌اند که در هر خانه‌ای ممکن است پیدا شود.
این سیاره تازه به دور یک ستاره کوتوله قرمز می‌گردد و در فاصله 40 سال نوری از زمین، فقط زمانی از روی زمین قابل رویت است که هنگام چرخش به دور ستاره از مقابل این ستاره قرمز عبور کند. ستاره‌شناسان توانستند اندازه و جرم این سیاره را اندازه‌گیری کنند و حتی امیدوارند که مواد شیمیایی سازنده اتمسفر آن را از روی نور بازتاب شده از سیاره و به کمک تلسکوپ فضایی هابل شناسایی کنند.
دانشمندان اغلب، ابرزمین‌ها را به طور غیرمستقیم، از روی تاثیری که بر ستاره‌های منظومه خود دارند پیدا می‌کنند، اما حالا این سیاره جدید، که GJ 1214b نامیده شده، در کنار CoRoT-7-b (ابرزمینی دیگری که چندی پیش به طریقی مشابه کشف شد)، تنها دو ابرزمینی هستند که به طور مستقیم هنگام چرخش دور ستاره خودشان دیده شده‌اند و بدین ترتیب برای ستاره‌شناسان شرایطی استثنایی پدید آوردند که به بررسی آن‌ها بپردازند.
یکی از دلایلی که این دو سیاره متفاوتند این است که چنین شرایطی زمانی اتفاق می‌افتد که سیاره مدار بزرگی داشته باشد تا هنگام دیدن ستاره، باعث نوعی گرفت سیاره‌ای بسیار نادر بشود. ستاره‌های مانند خورشید خیلی پرنورند و زمانی که با تلسکوپ به آن‌ها نگاه می‌شود، نور زیاد آن‌ها نمی‌گذارد که تلسکوپ، سیاره‌ای را که از جلوی آن‌ها عبور می‌کند ببیند، به همین دلیل ستاره‌شناسان به ابزار فضایی مانند تلسکوپ فضایی کپلر ناسا متوصل می‌شوند.
این سیاره از نظر حجمی نوزده برابر زمین است در حالی که تنها 6.6 برابر زمین جرم دارد. چنین جرمی می‌تواند غالبا از آب، احتمالا به حالت مایع، تشکیل شده باشد و قدری هم مواد سنگی در هسته‌اش داشته باشد. با این حال این سیاره به نسبت به ستاره خود نزدیک است و این باعث می‌شود برای داشتن حیات، حداقل به صورتی که ما می‌شناسیم، خیلی داغ باشد.
از طرفی، مدل‌های تئوریک نشان می‌دهند که چنین سیاره‌ای می‌تواند خیلی دورتر از ستاره‌اش تشکیل شده باشد و دمای کم آن فاصله، باعث ترکیبی از سنگ و یخ روی آن شود، مانند قمر مشتری، گانیمد. اما با انتقال آن به مدارهای نزدیک‌تر به ستاره، تبدیل به یک دنیای آبی دارای اتمسفر می‌شود. یک احتمال دیگر این است که چنین سیاره‌ای، یک سیاره کوچک صخره‌ای دارای اتمسفر حجیم بوده و بعد بر اثر فعالیت‌های آتشفشانی بر حجمش افزوده شده است.
به گزارش ماهنامه نجوم، با همه این نظریه‌ها، هنوز به نظر می‌رسد یافتن این سیاره، از گام‌های نخست در یافتن سیاره‌های قابل حیات باشد. با این که این سیاره، به دلیل این که به نظر می‌رسد گرمای کمی از ستاره‌اش، علیرغم فاصله کم می‌گیرد، همچنان مرکز توجه برای پیدا کردن حیات قرار گرفته، اما باز به اعتقاد بسیاری از ستاره‌شناسان، عوامل دیگری مانند فشار اتمسفری بالا، مانع از زندگی از نوعی که می‌شناسیم بر روی این سیاره می‌شود.
در مجموع، این کشف، با وجود همه نظریات حتی متناقضی که وجود دارد، علاوه بر این که دانشمندان را بر آن داشته که به بررسی این ابرزمین بپردازند، راهی تازه برای یافتن سیاره‌های قابل حیات دیگر و به نوعی امیدی تازه در این راه پدید آورده است.
